17 ετών / Συρία
17 years old / Syria
Οι αυτοπροσωπογραφίες της Χριστίνας Δημητριάδη με τίτλο
Berlin/Studio (1995) και
Thessaloniki/LivingRoom II (1995) αντηχούν στις δικές μου εμπειρίες. Στο πορτρέτο της πάνω στον κόκκινο καναπέ στο στούντιό της στο Βερολίνο, έχει πολύ λίγα πράγματα. Αντίθετα, το πορτρέτο από το οικογενειακό της σπίτι στη Θεσσαλονίκη είναι γεμάτο με φυτά, πίνακες, διακοσμητικά αντικείμενα και λουλούδια. Από τότε που έφτασα στην Κύπρο πριν από τέσσερις μήνες, έχω βιώσει και τα δύο σενάρια που απεικονίζονται στις φωτογραφίες της. Πίσω στη Συρία, είχα συνηθίσει να έχω αφθονία πραγμάτων, αλλά τώρα έχω ελάχιστα έως τίποτα, και το προτιμώ έτσι. Τα υλικά αγαθά και οι συνθήκες διαβίωσης δεν έχουν πλέον σημασία για μένα. Αυτό που πραγματικά μετράει είναι η παρουσία των ανθρώπων στη ζωή μου. Ένα πολυτελές παλάτι δεν θα μου έδινε καμία χαρά χωρίς την οικογένειά μου, αντίθετα θα έβρισκα μεγαλύτερη ευτυχία σε ένα απλό σπίτι μαζί τους. Το να έχεις λιγότερα πράγματα, ή ακόμα και τίποτα, εκφράζει για μένα την ελευθερία, καθώς όσο περισσότερα έχεις, τόσο μεγαλύτερος είναι ο φόβος της απώλειας.
Η αιθέρια, σαν φάντασμα μορφή, της Δημητριάδου υποδηλώνει μια αίσθηση απουσίας ή νοσταλγίας. Ίσως αισθάνεται ελλιπής χωρίς την ουσία της. Στο σπίτι της οικογένειάς της, η ατμόσφαιρα είναι πιο σταθερή και καθησυχαστική. Η φωτογραφία από τη Θεσσαλονίκη μεταφέρει μια αίσθηση θαλπωρής και σταθερότητας. Αν μου δινόταν η ευκαιρία, θα συνδύαζα τις δύο εικόνες. Εκτιμώ την ελευθερία που δείχνει η φωτογραφία από το Βερολίνο, ωστόσο λαχταρώ να βρίσκομαι στον καναπέ του σπιτιού της οικογένειάς μου, όπου νιώθω πλήρης. Αυτή είναι η δική μου εκδοχή της ουτοπίας.
Ο καπνός στην
Αρκαδία (2011) του Πάνου Κοκκινιά ξυπνά μνήμες βομβαρδισμών, ενώ τα αρχαία ερείπια μου θυμίζουν νεκροταφεία. Το θέαμα του λευκού καπνού που αναδύεται από τη βιομηχανική περιοχή είναι ενοχλητικό και μου φέρνει οδυνηρές αναμνήσεις από την έναρξη του πολέμου. Παρόλο που κάποιοι συνδέουν τον όρο «Αρκαδία» με την ουτοπία, για μένα μοιάζει πολύ μακριά από αυτήν. Η ουτοπία σημαίνει ένα ευτυχισμένο μέρος, ένα ειρηνικό σπίτι, τη κουλτούρα μου, το φαγητό και τις παραδόσεις μας καθώς και το να βρίσκομαι περιτριγυρισμένος από την οικογένεια, τους φίλους και τη μελλοντική μου σύζυγο. Σημαίνει την επιστροφή στην παιδική μου ηλικία, γεμάτη ανέμελο παιχνίδι και ιπποδρομίες με τους φίλους μου. Η ζωή ήταν πιο απλή τότε. Όταν ήμουν οκτώ ετών, οι φίλοι μου και εγώ παίζαμε ένα παιχνίδι όπου κυνηγούσαμε ο ένας τον άλλον, δαγκώνοντας για να «μολύνουμε» τους άλλους, και όποιος δαγκωνόταν γινόταν ο «σκύλος» και κυνηγούσε τους υπόλοιπους. Οι γονείς μου απολάμβαναν να μας βλέπουν να διασκεδάζουμε. Αν μπορούσα, θα ήθελα να ξαναζήσω εκείνες τις ανέμελες μέρες.
Καθώς μεγαλώναμε, οι φίλοι μου και εγώ κάναμε αγώνες με άλογα και ο χαμένος έπρεπε να μαγειρέψει δείπνο ή να κεράσει τους άλλους. Θυμάμαι ότι μια φορά έπεσα από ένα άλογο και με πάτησαν, ωστόσο δεν εγκατέλειψα την ιππασία, αλλά συνέχισα με αποφασιστικότητα.
Οι βάρκες στο
Υπερβατικό Ταξίδι του Νίκου Κουρούσιη (από τη σειρά Οδύσσεια) (1986) προκαλούν μια παρόμοια αίσθηση επιμονής. Κάποιες βάρκες μπορεί να εμποδίζουν τις άλλες, αλλά αυτό δεν σταματά το ταξίδι τους. Με τον ίδιο τρόπο, καμία πρόκληση που αντιμετωπίζω δεν μπορεί να με σταματήσει, αντίθετα, ενισχύει την αποφασιστικότητά μου να πετύχω τους στόχους μου.
Όταν ήμουν νεότερος, ονειρευόμουν να αποκτήσω ένα ποδήλατο, το οποίο τελικά αγόρασα με τα δικά μου χρήματα. Τώρα, το όνειρό μου είναι να βρω σταθερότητα, να εγκατασταθώ σε μια χώρα περιτριγυρισμένη από φίλους και οικογένεια. Δεν έχω ακόμη αποφασίσει για την καριέρα μου, αλλά φιλοδοξώ να γίνω γνωστός και αναγνωρισμένος για τις γνώσεις μου. Καθώς στεκόμαστε στους στάβλους και βγάζουμε αυτή τη φωτογραφία, εύχομαι απλώς να ζήσω εδώ, μαζί με τα άλογα, να αποκτήσω ένα και να ιππεύω κάθε μέρα. Αυτό είναι το όνειρό μου.
****
Christina Dimitriadis’ self-portraits titled
Berlin/Studio (1995) and
Thessaloniki/Living Room II (1995) resonate with my own experiences. In the portrait of her on the red couch in her Berlin studio, she appears to have very few belongings. In contrast, the one from her family home in Thessaloniki is filled with plants, paintings, decorative items, and flowers. Since I arrived in Cyprus four months ago, I’ve experienced both scenarios depicted in her photographs. Back in Syria, I was accustomed to having an abundance of things, but now I possess little to nothing, and I prefer it this way. Material possessions and living arrangements no longer matter to me; what truly counts is the presence of people in my life. A lavish palace would bring me no joy without my family, while I would find greater happiness in a simple home with them. Having fewer possessions, or even nothing, represents freedom for me, as the more you own, the greater the fear of loss.
Dimitriadis’ ethereal, ghost-like, appearance suggests a sense of absence or longing. Perhaps she feels incomplete without her essence. In her family home, the atmosphere is more solid and reassuring. The photograph from Thessaloniki conveys a sense of coziness and stability. If given the chance, I would blend the two images. I appreciate the freedom shown in the Berlin photograph, yet I yearn to be on the couch in my family’s home, where I feel whole; that is my version of utopia.
The smoke in Panos Kokkinias’
Arcadia (2011) evokes memories of bombings, while the ancient ruins resemble graveyards to me. The sight of white smoke billowing from the industrial area is unsettling and brings back painful memories from the war’s onset. While some associate the term “arcadia” with utopia, it feels far from that to me. Utopia signifies a happy place; a peaceful home, my culture, our food and traditions, and being surrounded by family, friends, and my future wife. It represents a return to my childhood, filled with carefree play and horse racing with friends. Life was simpler then. At eight, my friends and I played a game where we’d chase each other, biting to "infect" others, and whoever got bitten would become the "dog" and chase the rest. My parents enjoyed watching us have fun. If I could, I would relive those carefree days.
As we grew older, my friends and I raced horses, and the loser had to cook dinner or treat the others. I remember once falling off a horse and being stepped on, yet I didn’t give up riding; I continued on with determination.
The boats in Nikos Kouroussis’
Ypervatiko Taxidi (from the Odyssey series) (1986) evoke a similar sense of resilience. Some boats may block others, but that doesn’t halt their journey. In the same way, no challenge I encounter can stop me; rather, it fuels my determination to achieve my goals.
When I was younger, I dreamed of owning a bicycle, which I eventually bought with my own earnings. Now, my dream is to find stability; settling in a country surrounded by friends and family. I’m still undecided about my career, but I aspire to be well-known and recognized for my expertise. As we stand at the stables taking this photo, I simply dream to live here with the horses, to own one, and to ride every day.