30 ετών / Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό
30 years old / Democratic Republic of Congo
Έκανα σημαντικές θυσίες για να εξασφαλίσω την ελευθερία της οικογένειάς μου. θεωρώ τη θυσία ως μια μορφή αγάπης. Το έργο τέχνης της Μαρίας Τσαγγάρη, I couldn't bear living without you (2017), αντικατοπτρίζει αυτή τη θυσία με οδηγό την αγάπη. Μια θυσία που γίνεται για την οικογένεια, επειδή η σκέψη να ζήσω χωρίς αυτήν είναι αφόρητη. Θα έκανα τα πάντα για να εξασφαλίσω στην οικογένειά μου ένα καλύτερο μέλλον. Όταν φτάσαμε στην Κύπρο, έπρεπε να ξεκινήσουμε από την αρχή, αλλά είμαι ευγνώμων που είμαι ζωντανός, παρόλο που άφησα πίσω μου μια πολιτεία γεμάτη αναμνήσεις και αντικείμενα.
Κάθε μέρα, αμέτρητοι άνθρωποι κάνουν θυσίες για την επιβίωσή τους. Οι βάρκες του Νίκου Κουρούσιη στο Υπερβατικό Ταξίδι (από τη σειρά Οδύσσεια) (1986) μου θύμισαν τα επικίνδυνα ταξίδια στο Κονγκό. Εκεί, χρησιμοποιούμε πιρόγες για να ψαρέψουμε και να θρέψουμε τις οικογένειές μας, ρισκάροντας συχνά τη ζωή μας σε επικίνδυνα ποτάμια. Υπάρχουν πολλές τραγικές ιστορίες για όσους έχασαν τη ζωή τους σε αυτά τα ταξίδια.
Στο Κονγκό, εργάστηκα ως τεχνικός κλιματισμού, με εξειδίκευση στα συστήματα κλιματισμού. Τώρα, είμαι οδηγός και φιλοδοξώ να γίνω οδηγός φορτηγού μεγάλων αποστάσεων. Είμαι ανοιχτός για κάθε δουλειά που μπορεί να προσφέρει μια καλή ζωή για την οικογένειά μου. Αυτό θα σημαίνει ελευθερία για τα παιδιά μου, πρόσβαση στην εκπαίδευση και ένα ελπιδοφόρο μέλλον. Η οικογένειά μου είναι το σπίτι μου. Τα φυτά που καλύπτουν το πρόσωπο της Χριστίνας Δημητριάδη στο πορτρέτο της Thessaloniki/Living Room II (1995), μου θυμίζουν τα παιδιά μου, η παρουσία τους με εμπνέει και μου δίνει θέληση για ζωή.
Σκοπεύω να είμαι ένας υπεύθυνος πολίτης, να πληρώνω φόρους και να συνεισφέρω στην κοινωνία που φιλοξενεί την οικογένειά μου και εμένα. Σέβομαι την Κύπρο και δεσμεύομαι να εργαστώ σκληρά εδώ. Δυστυχώς, το να είσαι πρόσφυγας φέρνει προκλήσεις, συμπεριλαμβανομένης και της απογοήτευσης από τις συχνές απορρίψεις. Ωστόσο, το έργο τέχνης της Κλίτσας Αντωνίου Birth Certificate (2004) διδάσκει ένα μάθημα ζωής που με ενθαρρύνει: «Δεν πρέπει να αφήνουμε τα εμπόδια να μας τυφλώνουν, πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε με αποφασιστικότητα και να συνεχίζουμε να ζούμε».
Το να είναι κανείς πρόσφυγας δεν μειώνει τα ταλέντα, τις δεξιότητές ή την επιθυμία του να προσφέρει. Όταν συζητάμε για την ουτοπία μέσα από την Αρκαδία(2011) του Πάνου Κοκκινιά, σκέφτομαι την ενσωμάτωση που μας υποσχέθηκε η Κύπρος. Ο φωτογράφος αναδεικνύει την κλιματική αλλαγή, δείχνοντας καπνό και διαιρεμένη γη με έρημες περιοχές. Η εποχή μας αντιμετωπίζει παρόμοια ξηρασία με αυτήν που φαίνεται στο έργο του Κοκκινιά κι αυτό που με συγκινεί είναι η ευαισθητοποίηση του ατόμου που φαίνεται στο έργο να μιλά στο τηλέφωνο για αυτό το ζήτημα.
Πιστεύω ότι η ενσωμάτωση είναι ζωτικής σημασίας και οι πρόσφυγες μπορούν να βοηθήσουν την Κύπρο. Για παράδειγμα, ενώ η ανακύκλωση δεν είναι συνηθισμένη στην Κύπρο, είναι μέρος της ζωής στο Κονγκό. Για να διευκολυνθεί η ένταξη μας, η Κυπριακή κυβέρνηση, όπως και άλλα κράτη της ΕΕ, θα πρέπει να παρέχουν εκπαίδευση στους πρόσφυγες. Η εκπαίδευση και η κατάρτιση είναι ζωτικής σημασίας για την ενσωμάτωση. Εάν οι πρόσφυγες είχαν την ευκαιρία να βελτιώσουν τις δεξιότητές τους στην ανακύκλωση, αυτό θα ωφελούσε τόσο τους πρόσφυγες όσο και την Κύπρο, με αποτέλεσμα τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης και τη συνεισφορά στις παγκόσμιες προσπάθειες για το περιβάλλον. Κάθε άτομο έχει μερίδιο ευθύνης για αυτό.
Το έργο τέχνης της Λίας Λαπίθη, Test tube table (2006), μας διδάσκει ότι παρά τις φυλετικές διαφορές και τις διαφορές στο χρώμα του δέρματος, όλοι έχουν το ίδιο αίμα και το δικαίωμα στη ζωή. Η συμβίωση είναι απαραίτητη για την επιβίωση. Πρέπει να ενωθούμε, αγκαλιάζοντας τις διαφορές μας, και με κατανόηση να δημιουργήσουμε μια πραγματική ουτοπία.
****
I made significant sacrifices to secure freedom for my family, seeing sacrifice as a form of love. Maria Tsangaris’ artwork, I couldn’t bear living without you (2017), reflects this love-driven sacrifice; one made for family because the thought of living without them is unbearable. I would do anything to ensure my family has a brighter future. When we arrived in Cyprus, we had to start over, but I’m grateful to be alive, even though I left behind a state filled with memories and belongings.
Every day, countless people make sacrifices for their survival. Nikos Kouroussis’ boats in Ypervatiko Taxidi (from Odyssey series) (1986) remind me of the perilous journeys in Congo. There, we use pirogues to fish and feed our families, often risking our lives on dangerous rivers. Many tragic stories exist about those who have lost their lives on these journeys.
In Congo, I worked as an AC technician, specializing in air conditioning systems. Now, I’m a driver aspiring to become a long-haul truck driver. I’m open to any job that offers a good life for my family, which means freedom for my children, access to education, and a hopeful future. My family is my home. The plants covering Christina Dimitriadis’ face in Thessaloniki/Living room II (1995) portrait remind me of my children, whose presence inspires me and gives me a will to live.
I aim to be a responsible citizen, paying taxes and contributing to the society that hosts my family and me. I respect Cyprus and am committed to working hard here. However, being a refugee brings challenges, including the discouragement of frequent rejection. Yet, Klitsa Antoniou’s Birth Certificate (2004) teaches us a life lesson that empowers me: “We must not let obstacles blind us; we need to confront them with determination and continue living.”
Being a refugee doesn’t diminish one’s talents, skills, or desire to contribute. When discussing utopia through Panos Kokkinias’ Arcadia (2011), I think of the integration Cyprus has promised. The photographer highlights climate change, showing smoke and divided land with lifeless areas. The person on the phone reports on this pressing issue, which resonates with me, as our current era faces similar desiccation. I believe integration is crucial, and refugees can assist Cyprus. For instance, while recycling isn’t common in Cyprus, it is a part of life in Congo. To facilitate integration, the Cyprus government should provide training for refugees, like other EU nations. Education and training are vital for integration. If refugees were given the chance to enhance their recycling skills, it would benefit both the refugees and Cyprus, leading to improved living conditions and contributing to global climate efforts. Each person shares responsibility for the environment.
Lia Lapithi’s artwork, Test tube table (2006), teaches us that despite our racial and skin colour differences, we all share the same blood and the right to life. Living together is essential for survival. We must unite, embracing our differences to create a true utopia through understanding and cultural exchange.