19 ετών / Σρι Λάνκα και Κύπρος
19 years old / Sri Lanka and Cyprus
Δεν έχω επισκεφθεί ποτέ τη Σρι Λάνκα και όλες οι εντυπώσεις μου για τη χώρα προέρχονται από τις αναμνήσεις των γονιών μου. Οι γονείς μου μετανάστευσαν στην Κύπρο για εργασία το 2003. Έτσι, η αδελφή μου κι εγώ είμαστε μετανάστες δεύτερης γενιάς. Ως το μεγαλύτερο παιδί, είμαι η πρώτη στην οικογένειά μου που φοίτά σε πανεπιστήμιο. Πριν ξεκινήσω μια επαγγελματική καριέρα, φιλοδοξώ να απολαύσω την ελευθερία της νιότης ταξιδεύοντας, ανακαλύπτοντας νέα μέρη και εμβαθύνοντας στην κατανόηση του πολιτισμού μου. Μετά την ολοκλήρωση των πανεπιστημιακών μου σπουδών, οραματίζομαι μια δουλειά που θα μου επιτρέπει να ταξιδεύω. Έχω συγκεκριμένους στόχους που επιδιώκω να επιτύχω, καθώς δίνω αξία στον χρόνο και δεν θέλω να τον σπαταλήσω σε χαμένες ευκαιρίες.
Πιστεύω ότι η εκπαίδευση είναι ένα πολύ σημαντικό εργαλείο για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των μεταναστών και της πρόσβασής τους σε εκπαιδευτικούς πόρους. Τα οικονομικά εμπόδια οδηγούν συχνά στην εκμετάλλευση των μεταναστών. Με τις δεξιότητές μου, ελπίζω να βοηθήσω τους ανθρώπους να διαχειριστούν τα οικονομικά τους και να καταφέρουν μια σταθερότητα, η οποία είναι απαραίτητη για να αισθάνονται ασφαλείς στη νέα τους χώρα. Αυτή η οικονομική σταθερότητα ενισχύει το αίσθημα της ελευθερίας, ένα θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα, που μπορεί να οδηγήσει σε μια καλύτερη ζωή.
Η
Αρκαδία (2011) του Πάνου Κοκκινιά, απεικονίζει τα αρχαία απομεινάρια ενός θεάτρου, αναμεμειγμένα με τη φύση και τα βιομηχανικά στοιχεία, δίνοντάς μου τη δυνατότητα να προβληματιστώ για τη σύγχρονη ύπαρξή μας. Η τεχνολογία έχει ρημάξει τον φυσικό κόσμο. Ο άνδρας στο τηλέφωνο μοιάζει να είναι ένας επενδυτής, με πρόθεση να καταστρέψει τόσο τα αρχαία απομεινάρια όσο και το περιβάλλον, κτίζοντας μια πόλη με πρόσχημα την ανάπτυξη. Η παρουσία του δείχνει ασέβεια για τη φύση και την ανθρωπότητα. Η πώληση της φύσης για την αστική ανάπτυξη είναι κάτι το αδικαιολόγητο. Αναγνωρίζω την ανάγκη για θέσεις εργασίας, αλλά η φύση είναι απαραίτητη για την καλή μας διαβίωση. Το να βρίσκομαι στη φύση μου δίνει χαρά και γαληνεύει την ψυχή μου. Μακάρι να μπορούσα να μαζέψω μια ομάδα ανθρώπων για να αναζωογονήσουμε την ξηραμένη γη, να φυτέψουμε περισσότερα δέντρα και να αποκαταστήσουμε την ομορφιά της περιοχής. Αυτό θα προσέλκυε περισσότερους επισκέπτες, θα ενίσχυε την εκτίμηση και θα μείωνε την απομόνωση. Τελικά, το έργο τέχνης απεικονίζει έναν δυστοπικό κόσμο.
Το ταξίδι προς μια ιδανική ζωή δεν είναι πάντα τόσο τέλειο όσο οραματιζόμαστε. Υπάρχουν στιγμές που βρισκόμαστε σε ανεπιθύμητες καταστάσεις και οι κρίσεις μπορούν να αλλάξουν τις συνθήκες μας. Δεν μπορούμε να αποφύγουμε τις προκλήσεις της ζωής, μα πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε. Το να μοιραζόμαστε τον πόνο μας μπορεί να είναι δύσκολο, αλλά μερικές φορές είναι απαραίτητο. Πριν από μερικά χρόνια, πέρασα μια δύσκολη στιγμή που με έκανε να νιώσω πολύ ευάλωτη. Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, ένιωσα να δέχομαι δυσμενή διάκριση και να απορρίπτομαι από τους φίλους μου, με αποτέλεσμα να αποσυρθώ από τις κοινωνικές συναναστροφές. Ήταν επώδυνο και πάλεψα πολύ για να ανοιχτώ σε κάποιον. Δεδομένης αυτής της εμπειρίας, μπορώ μόνο να φανταστώ τι υφίστανται τα θύματα εμπορίας ανθρώπων.
Το έργο της Μαρίας Τσαγγάρη
I couldn't bear living without you (2017) παρουσιάζει μαλλιά καρφωμένα σε ένα ξύλινο ραβδί για να μεταφέρει το μήνυμα «Δεν αντέχω να ζήσω χωρίς εσένα». Το ερμηνεύω ως μια εξερεύνηση της ομορφιάς, της απώλειας και των νέων αφετηριών. Μου θυμίζει μια τελετή στη Σρι Λάνκα, όπου κόβουμε τα μαλλιά ενός βρέφους με σκοπό να αναπτυχθούν πιο δυνατά και υγιές, συμβολίζοντας, έτσι, το ξεκίνημα μιας νέας ζωής. Τα μαλλιά έχουν σημαντικό νόημα˙ το κόψιμό τους μπορεί να συμβολίζει την απελευθέρωση από αναμνήσεις και συναισθήματα που συνδέονται με αυτά.
Η Τσαγγάρη ρίχνει φως στο παράνομο εμπόριο μαλλιών. Θα ένιωθα ότι χάνω ένα κομμάτι του εαυτού μου αν αναγκαζόμουν να κόψω τα μαλλιά μου, καθώς αντιπροσωπεύουν την ταυτότητά μου. Θα ένιωθα οργή αν κάποιος εκμεταλλευόταν την ευαλωτότητά μου για δικό του όφελος. Ωστόσο, αν ήμουν θύμα εμπορίας ανθρώπων ή αν κινδύνευα στη χώρα μου, θα σκεφτόμουν να πουλήσω τα μαλλιά μου, ως θυσία για ένα καλύτερο μέλλον, για μένα και την οικογένειά μου.
****
I’ve never visited Sri Lanka, and all my impressions of my country come from my parents' memories. My parents migrated to Cyprus for work in 2003. So, my sister and I are second-generation migrants. As the eldest child, I am the first in my family to attend university. Before embarking on a career, I aspire to enjoy the freedom of my youth by traveling, discovering new places, and deepening my understanding of my own culture. After completing my university studies, I envision a job that allows traveling. I have specific goals I aim to achieve, as I value time and don’t want to waste it on missed opportunities.
I believe education is a vital tool for advocating for immigrants' rights and their access to educational resources. Financial barriers often lead to the exploitation of immigrants. With my skills, I hope to help people manage their finances and achieve stability, which is essential for feeling secure in their new country. This financial stability enhances a sense of freedom, a fundamental human right, and will guide me toward a fulfilling life.
Panos Kokkinias’
Arcadia (2011), depicts the ancient remains of a theatre, intertwined with nature and industrial elements, empowering me to reflect on our contemporary existence. Technology has devastated the natural world. The man on the phone appears to be an investor with the intention of destroying both the ancient remains and the environment in order to create a city-like development. His presence shows a lack of respect for nature and humanity. Selling nature for urban expansion isn't right. While I recognize the need for jobs, nature is essential for our well-being. Being in nature brings me joy and nourishment. I wish I could gather a group of people to revive the parched land, plant more trees, and restore the area's beauty. This would attract more visitors, enhance appreciation, and reduce isolation. Ultimately, the artwork portrays a dystopian vision.
However, the journey to an ideal life is not always as perfect as we envision. There are moments when we find ourselves in undesirable situations, and crises can change our circumstances. We cannot avoid life's challenges; we must face them. Sharing our pain can be difficult but is sometimes necessary. A few years ago, I went through a tough time that made me feel very vulnerable. During that period, I felt discriminated against and neglected by friends, leading me to withdraw from social interactions. It was painful, and I struggled to open up. Given that experience, I can only imagine what victims of trafficking endure.
Maria Tsangaris’ work
I couldn’t bear living without you (2017) features hair nailed to a wooden stick to convey the message “I couldn’t bear living without you.” I interpret this as exploring themes of beauty, loss, and new beginnings. It reminds me of a ceremony in Sri Lanka where we cut an infant’s hair to promote healthier growth, symbolizing the start of a new life. Hair holds significant meaning; cutting it can symbolize the release of memories and emotions tied to it. Tsangari sheds light on hair trafficking, and I would feel like I was losing part of myself if I were forced to cut my hair, as it represents my identity. I would feel anger if someone exploited my vulnerability for their own benefit. Yet, if I were a victim of human trafficking or in danger in my country, I would consider selling my hair as a sacrifice for a better future for myself and my family.