32 ετών / Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό
32 years old / Democratic Republic of Congo
Το έργο
Test tube table (2006) της Λίας Λαπίθη μου προκαλεί σκέψεις για την Κύπρο. Το τραπέζι αντιπροσωπεύει τη χώρα που μας καλωσορίζει, ενώ οι σωλήνες συμβολίζουν το κάθε έναν ξεχωριστά. Παρόλο που είμαστε όλοι μαζί, ο καθένας μας έχει το δικό του μοναδικό παρελθόν και ταυτότητα. Για μένα, οι ρίζες υποδηλώνουν την ενέργεια, που προέρχεται από το έδαφος, και ενεργοποιεί τους ανθρώπους. Στην ουσία, η γη ή η χώρα χρησιμεύει σαν πηγή αυτής της ενέργειας, λειτουργώντας σαν μια μηχανή που ενεργοποιεί την κίνηση.
Η μηχανή κάτω από το έργο τέχνης παράγει θόρυβο, αλλά δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς ανθρώπους. Κάθε σωλήνας αντιπροσωπεύει ένα άτομο, υποδηλώνοντας ότι οι πληροφορίες ερμηνεύονται διαφορετικά από τον καθέναν με βάση τις μοναδικές του εμπειρίες, γι' αυτό και κάθε σωλήνας παράγει τον δικό του ξεχωριστό ήχο. Παρά τις διαφορετικές ρίζες και καταβολές μας, παράγουμε συλλογικά μια κίνηση.
Τα φυτά του σαλονιού που καλύπτουν το πρόσωπο της Χριστίνας Δημητριάδη στο έργο
Thessaloniki/Living Room II (1995) μου θυμίζουν τη σύνδεση που έχουν οι άνθρωποι με τη φύση και πώς αυτή συνδέεται με το σπίτι. Η φύση μπορεί να δώσει λύσεις σε πολλές προκλήσεις. Η παραμονή στη φύση επιτρέπει σε κάποιον να ανακαλύψει μια αίσθηση ελευθερίας. Η φύση με βοήθησε να βρω τον σκοπό μου μέσα στην κοινότητά μου στην Κύπρο και ανέδειξε τη σημασία του να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Όταν έφυγα από τον καταυλισμό στη Πουρνάρα, δεν ήμουν σίγουρος για τα επόμενα βήματά μου. Μας άφησαν στην πλατεία Σολωμού και ένιωθα χαμένος. Δεν γνώριζα κανέναν, μέχρι που συνάντησα μια γυναίκα που πήγαινε να παραλάβει την αδελφή της. Με ρώτησε αν χρειαζόμουν βοήθεια, και επειδή κι εκείνη κατευθυνόταν προς τη Λάρνακα, της ζήτησα να πάω μαζί της. Με άφησε στην παραλία, όπου βρέθηκα να αγναντεύω τη θάλασσα. Ήταν καλοκαίρι και η παραλία ήταν γεμάτη με φιλικούς ξένους, αλλά εξακολουθούσα να αισθάνομαι απομονωμένος.
Εκείνο το βράδυ, κοιμήθηκα στην παραλία με τα πράγματά μου δίπλα μου. Το επόμενο πρωί, άκουσα κάποιον, εκεί κοντά, να μιλάει τη μητρική μου γλώσσα. Τον πλησίασα και συνομιλήσαμε. Φαινόταν να περίμενε ότι είχα μια λύση για την κατάστασή μας, αλλά ούτε εκείνος ήξερε πού να πάει. Μου πρότεινε να ψάξουμε μαζί για δουλειά. Εκείνη την εποχή, η εύρεση εργασίας ήταν πρόκληση. Του είπα ότι είχα διανυκτερεύσει εκεί και σημείωσε ότι εγώ ήμουν σε καλύτερη κατάσταση από εκείνον, αφού ζούσε με άλλους επτά σε ένα στενόχωρο σπίτι. Περάσαμε την ημέρα ψάχνοντας για δουλειά αλλά δεν βρήκαμε τίποτα. Είχα μόνο πέντε ευρώ στην τσέπη μου. Ήμουν αποφασισμένος να μην βρεθώ ξανά σε αυτή την κατάσταση. Έμεινα εκεί για άλλες δύο εβδομάδες και τελικά βρήκαμε κάποιες μικρές δουλειές, εξασφαλίζοντας έτσι ένα μικρό σπίτι για τον εαυτό μου.
Εκείνες τις μέρες, καθώς έβλεπα τα κύματα να έρχονται και να φεύγουν, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα άφηνα να ξανασυμβεί αυτό˙ όχι μόνο για μένα, αλλά και για τα αδέρφια μου. Δεν θα ήθελα ποτέ να βιώσουν την εμπειρία της κακουχίας του να κοιμάσαι στην ύπαιθρο, είναι απίστευτα σκληρό. Ως άνθρωπος, πρέπει να διασφαλίσω την προστασία της γυναίκας και των παιδιών μου, όπως και την μόρφωσή τους. Αν μπορέσω να διασφαλίσω την οικογένειά μου, όλα τα υπόλοιπα θα αρχίσουν να βελτιώνονται. Συνειδητοποίησα ότι ο σκοπός μου ήταν να ενθαρρύνω τους συμπατριώτες μου να αναζητήσουν στέγη και εργασία. Κατάλαβα ότι έπρεπε να συνεχίσω να σπρώχνω προς τα εμπρός, ακριβώς όπως τα κύματα.
Αυτή η εμπειρία μου ενέπνευσε την επιθυμία να βοηθήσω άλλους που έχουν ανάγκη, επειδή δεν θέλω κανένας άλλος να υπομείνει την αβεβαιότητα που εγώ αντιμετώπισα. Πολλοί άνθρωποι μεταναστεύουν στην Κύπρο, όμως μόνο ένα μικρό ποσοστό ενσωματώνεται πραγματικά. Στόχος μου είναι να βελτιώσω τις συνθήκες για τους πρόσφυγες, βοηθώντας τους να αισθάνονται πιο άνετα όσο βρίσκονται εδώ. Υπάρχουν αμέτρητα άτομα στην Κύπρο που ανυπομονούν για την ευκαιρία να αναδείξουν τα ταλέντα και τις ικανότητές τους.
****
Lia Lapithi’s
Test tube table (2006) evokes thoughts of Cyprus for me. The table represents the country that welcomes us, while the tubes symbolize each individual. Although we are all together, each of us has our own unique backgrounds and identities. To me, roots signify the energy that drives people, originating from the soil. In essence, the land or country serves as this energy source, acting like an engine that sparks movement. The engine beneath the artwork generates noise, but it cannot function without human beings. Each tube represents an individual, suggesting that information is interpreted differently by everyone based on their unique experiences, which is why each tube produces its own distinct sound. Despite our different roots and origins, we collectively generate a forward movement.
The plants in the living room that obscure Christina Dimitriadis's face in
Thessaloniki/Living Room II (1995) remind me of the bond between people and nature, and how this connection relates to the concept of home. Nature can lead to solutions for many challenges. Being in nature allows one to discover a sense of freedom where you feel safe, like home. For me, nature has helped me find my purpose within my community in Cyprus and highlighted the importance of supporting one another. When I left the Pournara camp, I was unsure of my next steps. They dropped us off at Solomos Square, and I felt lost. I didn’t know anyone until I encountered a woman picking up her sister. She asked if I needed help, and since she was also headed to Larnaca, I asked to join her. She left me at the beach, where I found myself gazing at the sea. It was summer, and the beach was crowded with friendly strangers, but I still felt isolated.
That night, I slept on the beach with my belongings beside me. The next morning, I heard someone speaking my native language nearby. I approached him, and we had a conversation. He seemed to expect that I had a solution to our situation, but he too was unsure of where to go. He suggested we look for jobs together. At that time, finding work was challenging. I shared that I had spent the night there, and he remarked that I was better off than him since he lived with seven others in a cramped house. We spent the day job hunting but found nothing; I had only five euros to my name. I was determined not to endure that situation again. I stayed there for two more weeks, and eventually, we found some small jobs, and I secured a little place for myself.
During those days, as I watched the waves come and go, I promised myself I wouldn’t let that happen again; not just for myself but for my people too. I never wanted them to experience the hardships of sleeping outdoors; it’s incredibly tough. As a human being, I must ensure my children receive an education and protection for my wife and kids. If I can safeguard my family, everything else will start to improve. I realized my purpose was to encourage my people to seek housing and employment. Just like the waves, I understood that I needed to keep pushing forward.
This experience has instilled in me a desire to assist others in need because I don’t want anyone else to endure the uncertainty I faced. Many people migrate to Cyprus, yet only a small percentage truly integrate. My aim is to enhance conditions for refugees and migrants, helping them feel more integrated while they’re here. There are countless individuals in Cyprus eager for the chance to showcase their talents and skills.