31 ετών / Καμερούν
31 years old / Cameroon
Στο έργο
Test tube table (2006) της Λίας Λαπίθη βλέπω ένα κρεβάτι γεμάτο με χειροποίητους δοκιμαστικούς σωλήνες τοποθετημένους στενά μεταξύ τους. Από κάτω, μια μηχανή προωθεί τους σωλήνες από τη μια πλευρά στην άλλη, δημιουργώντας έναν επαναλαμβανόμενο και αρμονικό ήχο. Τα κλινικά χρώματα και υλικά προκαλούν σκέψεις νοσοκομείων. Οι σωλήνες συμβολίζουν κάθε άτομο σε ένα νοσοκομείο κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της θεραπείας του. Αυτό το έργο τέχνης έχει απήχηση σε μένα επειδή πιστεύω βαθιά στη διαδικασία της θεραπείας. Μπορώ μάλιστα να το συσχετίσω με τη δική μου εμπειρία, αναγνωρίζοντας ότι κάθε φορά που οι σωλήνες αγγίζουν κατά την κίνησή τους, αντιπροσωπεύει μεταφορικά το πώς μεταφέρω ακούσια τον πόνο μου στο παιδί μου και στους γύρω μου.
Η επεξεργασία του τραύματος μοιάζει με έναν συνεχή κύκλο από τον οποίο είναι δύσκολο να ξεφύγουμε και η αντιμετώπιση των φόβων είναι συχνά πιο δύσκολη από ό,τι φαίνεται. Η μορφή-φάντασμα στο έργο της Χριστίνας Δημητριάδη
Thessaloniki/Living Room II (1995) απεικονίζει μια γυναίκα που παγιδεύεται ανάμεσα στην παρουσία και την απουσία. Τα λουλούδια, τα φυτά και τα κεριά που την περιβάλλουν υποδηλώνουν ανανέωση, αλλά η μορφή αποκαλύπτει τον εγκλωβισμό της στις σκέψεις της, αντανακλώντας την εσωτερική αναταραχή, ενώ παραμένει ακίνητη. Βλέπω κομμάτια του εαυτού μου μέσα της, υπενθυμίζοντας μου τους αγώνες μου με την κατάθλιψη, τη μοναξιά και το άγχος. Αναγνωρίζω τις αμφιβολίες μου και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζω ως ανύπαντρη μητέρα. Στη φιγούρα της δεν βλέπω μόνο τον εαυτό μου, αλλά και κάθε μετανάστρια που έχει πέσει θύμα εμπορίας ανθρώπων και συνεχίζει να παλεύει με την κατάθλιψη, λόγω των δυσκολιών της. Αυτό το έργο τέχνης λειτουργεί ως καθρέφτης του παρελθόντος μου, ωστόσο μου υπενθυμίζει τη δύναμη που ανακάλυψα όταν αναζήτησα βοήθεια μετά τη γέννηση του παιδιού μου. Ήταν η στιγμή που έκλαψα με δάκρυα χαράς, ύστερα από πολύ καιρό. Η ζωή άρχισε να αποκτά νόημα και το παιδί μου με ενέπνευσε να αγωνιστώ όχι μόνο για μένα, αλλά για όλες τις γυναίκες που είναι θύματα εμπορίας και αποζητούν ένα καλύτερο μέλλον.
Σήμερα, διεξάγω εργαστήρια βασισμένα στο προσωπικό μου ταξίδι για να βοηθήσω τις γυναίκες που έχουν πέσει θύματα εμπορίας να δουν τη ζωή να προχωράει μπροστά κατά τη διάρκεια της ανάρρωσής τους. Επικεντρώνομαι στις θετικές πτυχές της ζωής, επειδή πιστεύω ότι το να εκτιμάς αυτό που έχεις επιτρέπει στη ζωή να προχωράει και οδηγεί σε ένα καλύτερο μέλλον. Κανείς δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, χωρίς να αναγνωρίσει και να εκτιμήσει αυτό που ήδη κατέχει ή να αναγνωρίσει τις ευκαιρίες που προσφέρει η Κύπρος. Βλέπω τη ζωή ως μια ευκαιρία να κάνω τη διαφορά και να δημιουργήσω θετική αλλαγή, κάτι για το οποίο παλεύω καθημερινά. Στόχος μου είναι να διδάξω αυτό το μάθημα στις γυναίκες που έχουν πέσει θύματα εμπορίας, δίνοντάς τους τη δυνατότητα να πάρουν τον έλεγχο της ζωής τους, να επιδιώξουν την εκπαίδευση, να αποκτήσουν ανεξαρτησία, να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και να κάνουν τις δικές τους επιλογές. Προερχόμενη από μια χώρα όπου η ελευθερία του λόγου είναι περιορισμένη, ειδικά για τις γυναίκες, καταλαβαίνω τα συναισθήματα και τις αντιλήψεις τους. Το πάθος μου έγκειται στο να μιλάω για τις γυναίκες, να τις εκπροσωπώ και να αποτελώ πρότυπο για αυτές. Θέλω να δημιουργήσω την αλλαγή που πάντα οραματιζόμουν, και από εκεί πηγάζει η δύναμή μου για μεταμόρφωση.
****
In Lia Lapithi’s Test tube table (2006) I see a bed filled with handmade test tubes arranged closely together. Below, a machine propels the tubes from one side to the other, creating a repetitive and harmonious sound. The clinical colours and materials evoke thoughts of hospitals. The tubes symbolize each person in a hospital during their healing journey. This artwork resonates with me because I deeply believe in the healing process. I can even relate it to my own experience, recognizing that each time the tubes touch during their movement, it metaphorically represents how I unintentionally transfer my pain to my child and those around me.
Processing trauma feels like a continuous cycle that is hard to escape, and confronting fears is often more challenging than it seems. The ghostly figure in Christina Dimitriadis’ Thessaloniki/Living Room II (1995) depicts a woman who is caught between being present and absent. The flowers, plants, and candles surrounding her suggest renewal, but her ghostly form reveals her entrapment in her thoughts, reflecting internal turmoil while remaining immobile. I see parts of myself in her, recalling my struggles with depression, loneliness, and anxiety. I recognize my doubts and the challenges I face as a single mother. In her figure, I not only see myself but also every immigrant woman who has been a victim of human trafficking and continues to fight depression due to her hardships. This artwork serves as a mirror of my past, yet it reminds me of the strength I discovered when I sought help after my child's birth. It was the moment I cried tears of joy after a long time. Life began to open up for me, and my child inspired me to fight not just for myself but for all trafficked women yearning for a better future.
Today, I conduct workshops based on my personal journey to help trafficked women see life moving forward during their recovery. I focus on the positive aspects of life because I believe that appreciating what you have allows life to progress and leads to a brighter future. No one can change the world without recognizing and valuing what they already possess or acknowledging the opportunities Cyprus provides. I view life as a chance to make a difference and create positive change, which is what I strive for every day. I aim to teach this lesson to trafficked women, empowering them to take control of their lives, pursue education, gain independence, advocate for themselves, and make their own choices. Coming from a country where freedom of speech is restricted, especially for women, I understand their feelings and perspectives. My passion lies in speaking out for women, representing them, and being a role model. I want to create the change I've always envisioned, and that is where my strength for transformation comes from.