Sadik

19 ετών / Σομαλία
19 years old / Somalia
 
Οι βάρκες στη μαύρη θάλασσα στο Υπερβατικό Ταξίδι (από τη σειρά Οδύσσεια) (1986) του Νίκου Κουρούσιη αποτελούν πηγή παρηγοριάς για μένα, καθώς μου θυμίζουν την ελπίδα που βίωσα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μου στην Κύπρο, αναζητώντας ειρήνη και σταθερότητα. Στο έργο παρατηρώ κάποιους που προσπαθούν να προχωρήσουν μπροστά χωρίς τη στήριξη ενός ραβδιού. Βλέπω ανθρώπους να ταξιδεύουν τη νύχτα για να αποφύγουν να γίνουν αντιληπτοί. Κάποιοι έχουν δύσκολες ζωές, αλλά διατηρούν φωτεινές προσδοκίες. Τώρα καταλαβαίνω τι συμβολίζουν τα χρώματα των σκαφών.

Στο Birth Certificate (2004) της Κλίτσας Αντωνίου βλέπω μια μεγάλη, ανάποδη φωτογραφία ενός παιδιού με ορθάνοιχτα μάτια και ένα στόμα καλυμμένο από φύκια, που συμβολίζει την επίγνωση που έχει για την κατάστασής του. Τα φύκια συμβολίζουν τα ανείπωτα βιώματα και τα τραύματα που έχει υποστεί. Ο τίτλος έχει θετική σημασία για μένα, καθώς αντιπροσωπεύει την γέννηση της φωνής του παιδιού και με ενθαρρύνει να μοιραστώ τη δική μου ιστορία.

Αμέσως μετά τη γέννησή μου, η μητέρα μου έχασε τα ζώα της και ο θείος μου απεβίωσε. Όταν έγινα ενός έτους, η μητέρα μου κι εγώ εγκαταλείψαμε τον πατέρα μου και μετακομίσαμε στη βόρεια Σομαλία. Ως μονογονιός, η ζωή ανάγκασε τη μητέρα μου να αναμειχθεί με τις άλλες γυναίκες της πόλης. Όταν είσαι παιδί μονογονέα, σε πηγαίνουν σε ένα ίδρυμα, παρόμοιο με ένα κέντρο ημερήσιας φροντίδας, όπου λαμβάνεις ιατρική φροντίδα και φάρμακα. Όταν ήμουν πέντε ετών, παρενοχλήθηκα από τον φύλακα του κέντρου. Από τότε, η ζωή μου είχε ανατραπεί εντελώς. Παρόλο που ήξερα ακριβώς τι είχε συμβεί, δεν ήμουν σε θέση να το εκφράσω. Μόλις το έμαθαν στο κέντρο φροντίδας σταμάτησαν τη φαρμακευτική μου αγωγή και με έδιωξαν.

Δεν βρήκα ποτέ δικαιοσύνη και ο φύλακας δεν εμφανίστηκε ποτέ στο δικαστήριο. Συνειδητοποίησα αργότερα στη ζωή μου ότι δεν σκεφτόμουν, δεν περπατούσα και δεν ενεργούσα όπως οι φίλοι και η οικογένειά μου. Μου άρεσε να φοράω αρώματα και να πηγαίνω για ψώνια. Όποτε ένιωθα εμπιστοσύνη για τον εαυτό μου, η ζωή και οι άνθρωποι δεν με σέβονταν. Η οικογένειά μου δυσκολευόταν να αποδεχτεί τον σεξουαλικό μου προσανατολισμό, γεγονός που με δυσκόλευε να είμαι αυτός που είμαι, επειδή άνθρωποι σαν εμένα δεν είναι αποδεκτοί στην κουλτούρα μου. Στα δεκαέξι-δεκαεπτά μου χρόνια, μια ομάδα ανθρώπων με παρενόχλησε σοβαρά και απείλησε τη ζωή μου. Μετά τον θάνατο της μητέρας μου, η αδελφή μου για να μου προσφέρει σταθερότητα και ηρεμία, πούλησε τη γη της. Τότε ήταν που συνέβη το ταξίδι μου στην Κύπρο.

Οι σωλήνες στο έργο Test tube table (2006) της Λίας Λαπίθη αντιπροσωπεύουν τους ανθρώπους, ενώ το κρεβάτι τη γη και η μηχανή συμβολίζει τις συνέπειες που συναντάμε στη ζωή. Αυτό είναι ζήτημα από μόνο του. Κι αυτό που ωθεί τους ανθρώπους σε δράση είναι η λέξη «όρια», η οποία είναι γραμμένη σε κάθε σωλήνα. Όταν οι σωλήνες είναι ακίνητες βλέπω μαζεμένους ανθρώπους σαν μια κοινότητα, και όταν οι σωλήνες ξεκινήσουν να ανεβοκατεβαίνουν τους βλέπω να κινητοποιούνται για να λύσουν τα προβλήματά τους.

Το έργο τέχνης δείχνει ότι μπορούμε να ξεπεράσουμε οποιοδήποτε εμπόδιο αν ενωθούμε ως ομάδα. Ίσως δεν μπορούμε να πολεμήσουμε το σύστημα, αλλά αν συνεργαστούμε, μπορούμε να πετύχουμε τους στόχους μας και να βάλουμε τέλος στους πολέμους.

Παρόλο που η ζωή στην Κύπρο δεν είναι πάντα εύκολη, νιώθω ότι υπάρχει μέλλον για μένα εδώ, επειδή ανήκω πλέον στην LGBTQ+ κοινότητα. Το να ανήκω σε μια κοινότητα είναι σημαντικό γιατί δημιουργεί την αίσθηση του «ανήκειν» και νιώθω ασφάλεια και υποστήριξη. Αυτό είναι κάτι που ένιωσα και σε αυτό το πρόγραμμα. Μερικές φορές, γράφω στη μητέρα μου για τη ζωή μου, τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου. Μου αρέσει να εκφράζομαι μέσω του γραπτού λόγου, γιατί με κάνει να νιώθω κοντά της. Σήμερα, θα της γράψω για να της πω ότι θέλω να γίνω σκηνοθέτης θεάτρου και να σκηνοθετήσω την ιστορία της ζωής μου.

****
 
The boats in the black sea in Nikos Kouroussis’ Ypervatiko Taxidi (from Odyssey series) (1986) are a source of comfort for me, as they evoke the hope I experienced during my journey to Cyprus in search of peace and stability. In the artwork, I observe individuals striving to move forward without the support of a stick. I see people travelling at night to avoid being noticed. Some live difficult lives, yet they hold onto bright aspirations. The colours of the boats symbolize diversity and multiculturalism.
 
In Klitsa Antoniou’s Birth Certificate (2004) I see a large, upside-down photograph of a child with wide-open eyes and a mouth covered by seaweed, symbolizing her awareness of her circumstances. The seaweed signifies the unspoken experiences and traumas she has endured. The title holds a positive significance for me, representing the emergence of the child's voice and encouraging me to share my own story.
 
Right after my birth, my mother lost her cattle, and my uncle passed away. When I turned one, my mum and I left my father behind and moved to north Somalia. Being a single mother, life compelled my mother to blend in with the other women at the market. When you are a child of a single parent, you are brought to an institution similar to a daycare centre where you receive medical attention and medication. When I was five years old, I was molested by the security guard at the daycare. From then onwards, my life had been completely turned upside down. Even though I knew exactly what had happened, I was unable to express it. The daycare kicked me out and stopped my medication as soon as they learned about it. I never found justice, and the guard never appeared in court. I became aware later in life that I wasn't thinking, walking, or acting like my friends and family. I liked wearing perfume and going shopping. I was disrespected by life and people whenever I felt confident in myself. My family found it hard to accept my sexual orientation, which made it hard for me to be who I am because people like me are not accepted in my culture. At sixteen-seventeen, a group of people severely harassed me and threatened my life. My sister sold her land after my mother passed away in order to provide me with stability and serenity. That's when my trip to Cyprus occurred.
 
The tubes in Lia Lapithi’s Test tube table (2006) symbolize people, while the bed symbolizes the land, and the machine represents the consequences we encounter in life. This is an issue in itself and what spurs people to action is the word "boundaries," which is written in every tube.  When the pipes are still I see people gathered together as a community, and when the pipes start to go up and down I see them mobilized to solve their problems. The artwork demonstrates that we can overcome any obstacle if we band together as a team. Maybe we can't fight the system, but if we work together, we can accomplish our objectives and put an end to wars.
 
Although life in Cyprus is not always easy, I feel there is a future for me here, because I now belong to the LGBTQ+ community. Being in a community is important because it creates a sense of belonging, safety and support. This is something I also felt in this program. Sometimes, I write to my mother about my life, feelings and thoughts. I like expressing myself through writing because it makes me feel close to her. Today, I’ll write to her to tell her that I want to become a theatre director and stage my life story.