Stephane

34 ετών / Καμερούν
34 years old / Cameroon
 
Στην Αρκαδία (2011) του Πάνου Κοκκινιά, αντιλαμβάνομαι μια γιορτή, της ζωής και του θανάτου. Η φωτογραφία απεικονίζει ότι, ανεξάρτητα από την κατάστασή μας, αν είμαστε αδύναμοι ή ισχυροί, η φύση τελικά υπερισχύει. Τα δέντρα συμβολίζουν τη ζωή και την εποχή στην οποία ζούμε, την ώρα που τα βιομηχανικά στοιχεία, συμπεριλαμβανομένης μιας πυρηνικής εγκατάστασης, εκπέμπουν αέριο, δείχνοντας έτσι τον αντίκτυπο της ανθρώπινης δραστηριότητας.  Πίσω από αυτόν τον βιομηχανικό χώρο, παραμένουν απείραχτα τα βουνά, διατηρώντας την ουσία της φύσης. Φαίνεται ότι ο φωτογράφος μας προτρέπει να αναλάβουμε, με περισσότερη ωριμότητα, τις ευθύνες μας για το περιβάλλον. Πρέπει να προσέχουμε τις ενέργειές μας για να διασφαλίσουμε τη διαφύλαξή της φύσης και η ευημερία μας δεν μπορεί να γίνεται εις βάρος της.

Η ζωή δεν εξελίχθηκε όπως την είχα οραματιστεί, έτσι έμαθα να την αποδέχομαι όπως έρχεται. Μια ξαφνική αλλαγή με ανάγκασε να μάθω και να προσαρμοστώ σε όλα από την αρχή. Κάθε εμπειρία είναι ακόμα καινούργια για μένα και είμαι επικεντρωμένος στο να μαθαίνω και να επιβιώνω. Καταλαβαίνω πόσο δύσκολο είναι να βρίσκεσαι μακριά από το σπίτι σου και να κάνεις μια νέα αρχή, κανείς δεν είναι πραγματικά έτοιμος να εγκαταλείψει το οικείο περιβάλλον του. Ωστόσο, προσπαθώ να διατηρώ το χαμόγελό μου, γνωρίζοντας ότι η ζωή μπορεί να αλλάξει από τη μια στιγμή στην άλλη. Ό,τι κι αν συμβαίνει, σκοπεύω στο τέλος να βρίσκω πάντα τη χαρά.

Υπήρξε μια εποχή που έχασα την ελπίδα και δεν ντρέπομαι να το παραδεχτώ. Περίμενα ότι αυτοί που είχα βοηθήσει θα μου το ανταπέδιδαν όταν είχα ανάγκη, αλλά δεν συνέβη κάτι τέτοιο. Αντιθέτως, η ελπίδα εμφανίστηκε από εκεί που δεν το περίμενα. Τώρα, αν δω κάποιον που έχει ανάγκη, ενώ περπατάω στην Κύπρο, σταματάω για να βοηθήσω, όπως ακριβώς με βοήθησαν άλλοι με τρόπους που ποτέ δεν περίμενα. Ο καθένας έχει τη δική του ιστορία, και ανεξάρτητα από το υπόβαθρο μας, όλοι έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε και να κατανοήσουμε ο ένας τον άλλον. Εκτιμώ την πολυμορφία της κουλτούρας μου και απολαμβάνω να συναντώ διαφορετικούς ανθρώπους. Το να αποδεχόμαστε τους άλλους, είναι απαραίτητο για την αληθινή ενσωμάτωση. Τώρα προσφέρω εθελοντικά τη βοήθειά μου για να βελτιώσω τη ζωή κάποιου, πιστεύοντας ότι πρέπει να ενεργούμε και όχι απλώς να ονειρευόμαστε.

Ως παιδί, ήθελα να γίνω εκπαιδευτής ή δάσκαλος, πιστεύοντας ότι το να μοιράζομαι τη γνώση είναι η πιο ικανοποιητική ασχολία. Αντ' αυτού, έγινα λογιστής και μέσω του ρόλου μου ως εξωτερικός ελεγκτής, είχα την ευκαιρία να ταξιδέψω. Η εμπειρία της διασποράς με συγκίνησε κι όσοι συνάντησα είχαν κάτι πολύτιμο που ήθελαν να μεταδώσουν. Οι συζητήσεις με τους επενδυτές αποκάλυψαν ότι πολλοί είχαν μεταναστεύσει στις Ηνωμένες Πολιτείες κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και οι γνώσεις που απέκτησαν εκεί ήταν ανεκτίμητες όταν επέστρεψαν στην πατρίδα τους.

Τα ταξίδια επιτρέπουν στους ανθρώπους να βλέπουν τη ζωή μέσα από έναν διαφορετικό φακό, αποκτώντας νέες γνώσεις και συναισθήματα. Πιστεύω ότι αν περισσότεροι άνθρωποι επισκέπτονταν την Αφρική, θα αποκτούσαν βαθύτερη κατανόηση, καθώς τα μέσα ενημέρωσης συχνά διαιωνίζουν εσφαλμένες αντιλήψεις. Θυμάμαι την πρώτη μου εμπειρία παρακολουθώντας μπαλέτο σε αυτό το θέατρο, όπου ένιωσα συναισθήματα διαφορετικά από αυτά που είχα δει στην τηλεόραση. Η απεικόνιση της μετανάστευσης από τα μέσα ενημέρωσης με απογοητεύει συχνά και επιθυμώ να αλλάξω αυτό το αφήγημα.
 
****
 
In Panos Kokkinias’ Arcadia (2011), I perceive a celebration of both life and death. The photograph illustrates that, regardless of our status, whether we are revered or powerful, nature ultimately prevails. The trees symbolize life and the era we inhabit, while the industrial elements, including a nuclear facility emitting gas, highlight the impact of human activity. Behind this industrial site, untouched mountains remain, preserving the essence of nature. It seems the photographer urges us to take greater responsibility and maturity in our relationship with nature. We must be mindful of our actions to ensure its preservation; our well-being cannot come at nature’s expense.
 
Life didn’t unfold as I had envisioned. Despite my lack of preparation, I accept life as it is. A sudden change forced me to learn and adapt to everything anew. Every experience is still fresh for me, and I am focused on learning and surviving. I understand how challenging it is to be far from home and to start over; no one is truly ready to leave their familiar surroundings. Yet, I strive to maintain my smile, knowing life can change in an instant. No matter what happens, I aim to find joy until the very end.
 
There was a time when I lost hope, and I’m not ashamed to admit it. I expected that those I had helped would return the favour when I was in need, but that was not the case. Instead, hope emerged from unexpected places. Now, if I see someone in need while walking in Cyprus, I stop to help, just as others helped me in ways I never anticipated. Everyone has their own story, and regardless of background, we all have a chance to listen and understand each other. I appreciate the diversity of my culture and enjoy meeting people from various backgrounds. Embracing others as they are is essential for true integration. I now volunteer to improve someone’s life, believing in acting rather than just dreaming.
 
As a child, I aspired to be an instructor or teacher, believing that sharing knowledge was the most rewarding endeavour. Instead, I became an accountant, and through my role as an external auditor, I had the chance to travel. The diaspora experience touched me; those I met held onto something precious they wanted to pass on. Conversations with investors revealed that many had immigrated to the United States during WWII, and the knowledge they gained there was invaluable upon their return home.
 
Traveling allows people to view life through a different lens, gaining new insights and emotions. I believe if more people visited Africa, they would develop a deeper understanding, as the media often perpetuates misconceptions. I recall my first experience watching ballet in this theatre, where I felt emotions that were different from what I had seen on television. The media's portrayal of immigration often frustrates me, and I wish to change these narratives.